In mijn ouderlijk huis stond de televisie de hele dag aan: Nederland 1 en Nederland 2, voor de avonden en de weekenden waarop mijn vermoeide ouders gewoon de jongens van de omroep lieten bepalen wat er gekeken werd. In mijn eigen huis is die rol toebedeeld aan YouTube: even op een rustig moment die app aan, waarna een stroom aan video’s elkaar opvolgen. Dagelijks kijken mensen ruim een miljard uur aan video’s op YouTube.

Over het achterliggende algoritme is al veel geschreven, al blijft het ergens een zwarte doos. Het platform laat weinig los, voor onderzoekers en gebruikers is het gissen. In principe maakt YouTube een optelsom van de video’s die je kijkt, hun thematiek – vastgelegd in tags – en andere opvallende zaken.

Daarna probeert het algoritme je meer, maar net iets anders, voor te schotelen. Kijk je veel soulmuziek-video’s, dan krijg je meer soulmuziek, dat is het idee. Maar ook: klik je op video’s waarin extremistische denkbeelden worden gedeeld, dan kom je gemakkelijk bij meer extremistische video’s uit.

Zorgen dat mensen in zo'n extremistisch YouTube-'gat' vallen - een eindeloze stroom alleen maar ergere video's over hetzelfde onderwerp - en er niet meer uitkomen zijn er al jaren, maar ik kamp met een simpeler probleem: mijn YouTube-algoritme is saai geworden. Al dat aanbieden van ‘meer-maar-anders’ levert me eigenlijk alleen nog dezelfde soort video’s op. Dat moet toch anders kunnen? Ik besluit op zoek te gaan naar een manier om uit dit gat te.