Het wordt winter en opeens duiken ze weer overal op: molshopen. Geen toeval, want júíst bij temperatuurovergangen graven mollen massaal nieuwe gangen.Wordt het kouder, dan duiken ze dieper de grond in, hun favoriete voedsel – de regenworm – achterna.

Andersom gaan ze in het voorjaar juist weer vlak onder het maaiveld graven. Soms zelfs zó dicht dat er beruchte ‘mollenritten’ ontstaan: de langgerekte grondomwoelingen die gazonpuristen nachtmerries bezorgen. Maar hoe gaat dat graven precies in zijn werk, vraagt lezer Inge Groenendijk.

Hoe kan het dat er een molshoop boven de grond ontstaat als de mol onder de grond de aarde met zijn voorpoten langs zijn lijf naar achter graaft? Of komt hij achterstevoren omhoog in het midden van de hoop? Wereldwijd komen er tientallen soorten mollen voor, waarvan de Noord-Amerikaanse sterneusmol ( Condylura cristata ) de meest opvallende is: die heeft aan het uiteinde van zijn snuit maar liefst 22 vlezige tentakels waarmee hij prooien razendsnel kan detecteren én opeten. Daarbij vergeleken oogt de Europese mol ( Talpa europaea ) wat gewoontjes, maar één ding hebben al die mollensoorten met elkaar gemeen: het zijn topgravers. In tegenstelling tot de meeste op land levende zoogdieren hebben mollen hun ledematen naast hun lijf in plaats van eronder – net als zeezoogdieren.

Efficiënt bij het graven, want uit recent Amerikaans onderzoek blijkt dat ze daardoor ook echt door de aarde kunnen ‘zwemmen’, zegt dierecoloog Jasja.