Op een zondagmiddag eind november merkte Maureen (70) uit Schin op Geul voor het eerst iets geks aan haar hond. Maud, een abrikooskleurige mini-labradoodle van 1,5 jaar oud, begon als een dolle aan haar riem te trekken. Janken, angstig piepen, niets mee aan te vangen.

„We waren net vertrokken voor een wandeling vanuit het huis van onze zoon. Dus hup, direct rechtsomkeert. Thuis ging het van kwaad tot erger.

Ze kreeg schuim om de mond, liet haar urine lopen...

En het gekke was: Koos had vijf dagen eerder precies hetzelfde meegemaakt.” Koos is de grotere, zwarte labradoodle van haar zoon – „ik noem hem weleens Bokito omdat hij zo sterk is. Maud en hij zijn dol op elkaar”.

Ook hij was vanuit het niets opeens tegen muren op gaan rennen en gaan janken, maar een bezoekje aan de dierenarts had niets uitgewezen. „Aan het bloed en de urine was niets vreemds te zien. Misschien hadden de honden aan de paddenstoelen in de tuin gelikt, dachten we nog.

Dat ze daardoor vergiftigd waren.” Ten einde raad belde Maureen een gedragsdeskundige. „Omdat het ook op een paniekaanval leek.

Maar die had evenmin een verklaring.” Een paar dagen later was het wéér raak: „Ze sprong zo hard op en neer dat de hele bench ervan schudde. Vervolgens ging ze compleet black-out, doodeng.

” Wat Maureen op dat moment nog níét wist, was dat er diezelfde week een bericht was verschenen op het expertforum van het VIN – het Veterinary Information Network . In de besloten groep voor veterin.