Mijn broer, zijn zoontje en ik gaan zitten op het terras met uitzicht op de zelf gegraven zwemvijver. De halve familie heeft zich op deze zondag bij mijn oom en tante verzameld. We kijken naar het kersverse dochtertje in de armen van onze nicht.

Ze is bijna drie maanden oud. Het is al wel duidelijk iemand vind ik. Een persoonlijkheid.

Een mensje met een heel eigen sfeer. Geen onbeschreven blad. „Eten!” roept mijn neefje van anderhalf nog voor we haar goed en wel bekeken hebben.

„Eten!” Hij wijst eerst naar de grote schaal met goudgele chips die recht voor hem op tafel staat, en daarna wijst hij naar zichzelf. „Eten!” roept hij nu iets harder. „Wil je haar misschien even vasthouden?” Mijn nicht hevelt de baby aan mij over.

Zodra ik haar rechtop tegen me aanhoud, begint ze te poepen. Ik voel het geknetter onder mijn hand. Haar gezicht loopt rood aan.

Ze grimast. Ze kreunt. „Ja, ze kan het nu nog heel precies aangeven allemaal,” zegt haar moeder trots, „wat ze wil en wat ze niet wil.

Wat ze nodig heeft. Of ze zich prettig voelt of niet. Ze schaamt zich nog nergens voor.

Ze is helemaal zichzelf! Dat vind ik zo fijn!” „Ze is één met wie ze is”, zeg ik. „Nog wel.” „Ja, straks verandert dat natuurlijk.

” Mijn nicht zucht diep. „Eten!” Mijn neefje gilt het nu uit. Zijn langgerekte „ee” galmt over de waterplas.

Zijn vingertje wijst trillend naar de bak met chips. „Nee”, zegt zijn vader. Mijn neefje zit nu in de fase dat hij zichzelf g.