‘Windkracht 1. Het gaat erom spannen vandaag, maar we gaan het proberen. Tot straks!” Het is een zonnige zaterdagmiddag, eind september, als Annemieke Podt komt aangevaren in haar RIB – een snelle motorboot – over het kanaal van Zierikzee.

Al weken is er contact via de app; elke dag houdt Podt het weerbericht in de gaten via sites als Windguru en Windfinder. Eerdere afspraken konden op het laatste moment niet doorgaan vanwege het weer: steeds was de windkracht te hoog. Te hoog , ja.

Want Podt is geen zeiler of windsurfer maar bruinvisonderzoeker. Vanuit haar eigen stichting, Delta Bruinvis, brengt ze in haar vrije tijd samen met meerdere vrijwilligers de bruinvispopulatie van de Oosterschelde in kaart. Dat doen ze op basis van een door één van hen ontwikkelde methode: foto-identificatie.

Bruinvissen zijn de talrijkste walvisachtigen in de Nederlandse wateren. Vergeleken met hun verre familieleden zijn het mini-walvissen: pakweg tussen de 1,30 meter en 1,80 meter lang, de vrouwen net iets groter dan de mannen. In weerwil van hun naam zijn ze niet bruin maar donkergrijs, met een lichtgekleurde buik.

Ze laten zich in de Noordzee een stuk vaker zien dan bultruggen of witsnuitdolfijnen, en in de Oosterschelde leven er meerdere tientallen. Maar zeezoogdiertellingen zijn niet eenvoudig. Ze komen weliswaar regelmatig boven water om adem te halen, en bij bruinvissen valt dan vooral de prominente rugvin op.

Alleen: ga er maar aanstaan om al die grijze vinnen van elkaar te o.