Kalfjes van twee weken oud die dertig uur geen melk krijgen, die aan hun oren of staart meegesleept worden, of slaag krijgen om ze te laten doorlopen. Het was niet de eerste keer dat dierenwelzijnsorganisaties dit soort beelden verspreidden, begin oktober. Ze hingen verborgen camera’s op in een verzamelcentrum en volgden de reis van vier vrachtwagens uit Ierland.

Om te laten zien dat de kalverimporteurs de Europese regels overtreden. Na negen uur in een vrachtwagen moeten kalveren een uur rusten en „gedrenkt en zo nodig gevoerd” worden. Na maximaal negentien uur: uitladen en minimaal 24 uur rust.

Bij kalveren die met de boot uit Ierland komen, gebeurt dat niet, volgens Dier&Recht, dat al langer via de rechter een verbod op deze transporten probeert af te dwingen. Wat we niet zien op de beelden, is hoe dit zo gegroeid is. Waarom kalfjes zelden groot worden op de boerderij of in de buurt van waar ze geboren zijn.

En waarom kalveren uit Ierland naar Nederland komen, terwijl Nederlanders nauwelijks kalfsvlees eten . Want dan denken ze aan kistkalveren met bloedarmoede en dat vinden ze zielig. Die kisten zijn al twintig jaar verboden en bloedarmoede moeten boeren voorkomen, maar ‘zielig’ is gebleven.

Hoe het vroeger ging? Petra Berkhout, landbouweconoom in Wageningen, heeft op haar bureau toevallig het klassieke werk De Nederlandse Landbouw liggen, van G. Minderhoud, over de situatie begin jaren vijftig. Hij begint met de vaststelling dat rundvee in de eerste plaats geho.