Een persoon met dementie kan weleens verdwalen. Met wat voor technologie is zo iemand het meest geholpen: een gps-sensor waarmee hij of zij gelokaliseerd kan worden, of een navigatietool die de weg naar huis duidelijk weergeeft? „Het maakt veel uit met wie je praat tijdens het ontwikkelen van nieuwe technologie”, zegt Sandra Suijkerbuijk (36). „Nu zijn voor dit probleem vooral gps-sensoren te koop.

Die zijn logisch vanuit het gezichtspunt van een mantelzorger, die het eng vindt als een naaste met dementie onvindbaar is. Maar zou je die persoon zelf hierover bevragen, dan hoor je vermoedelijk een voorkeur voor een navigatietool. Zelfstandigheid behouden waar het kan is voor iedereen een belangrijke waarde.

” Maar ja, hoe betrek je mensen met dementie bij een innovatieproces? Een vloeiend gesprek is niet altijd mogelijk, abstracte zaken zijn voor hen vaak moeilijk voor te stellen, en morgen is de situatie misschien weer heel anders dan vandaag. Toch kan het, laat Suijkerbuijk zien in het proefschrift waarop ze half september promoveerde aan de Technische Universiteit Eindhoven. Het ziet er alleen minder gestructureerd uit dan ontwerpers en onderzoekers gewend zijn.

Omdat mensen met dementie moeilijker te bevragen zijn worden ze – als het al gebeurt – meestal alleen in de evaluatiefase betrokken. „Een logisch moment, want aan het einde heb je iets concreets om voor te leggen”, zegt Suijkerbuijk. „Maar je zal dan nooit op een navigatietool uitkomen voor het verdw.