Toen ik midden vorige week werd gebeld door een redacteur van Bar Laat met het nieuws dat Guus Franke toch niet Vitesse ging overnemen kreeg ik medelijden met mezelf. Ik zag mezelf alweer roeptoeteren op het dek dat het zinkende schip echt wel kan varen. Ik geloofde nooit in Guus Franke als redder van Vitesse, maar ik wilde het wel.

Toen de schijnwerpers steeds dichterbij kwamen, koos hij toch het hazenpad. Ons in verwarring achterlatend. Op zijn Instagram-account verscheen een verklaring: hij houdt van de club, van alle Vitesse-supporters en van de burgemeester van Arnhem.

Maar niet van Coley Parry! Het gaat ons goed, tot op de tribune (waar bijna niemand hem ooit zag)! Ik bekeek de rest van zijn Instagram-account. Ik zag Guus Franke met een zonnebril met een spiegelglas op een tropische locatie en Guus Franke relaxed leunend met zichzelf tegen een onzichtbare muur, in zijn hand een kopje koffie. „ Work hard in silence and let succes be the noise .

” Een foto van een wolf. „ Be hungry .” De sleutel tot zijn mind vond ik bij zijn uitleg van het fit in or fuck-off -principe dat hij omarmt.

Het is een simpele maar doeltreffende tool voor leiders. Kijk eerlijk naar je rol binnen een organisatie en geef dan antwoord: fit in of fuck off? Guus Franke heeft eerst iedereen lekker gemaakt met beloften waar hij zelf ook in begon te geloven. Zijn verhaal werd steeds meer.

Hij had een knobbel in de nek, werd daarvoor met succes behandeld en gooide het roer om. Het was tijd om zijn.