Senta Baudet-Goverts krijgt straks een onderscheiding voor haar moed, maar wat ze voelt, is een soort schaamte. Het is 11 april 1991, een stampvolle zaal in het RAI-gebouw in Amsterdam. Burgemeester Ed van Thijn is er, en minister Hedy d’Ancona.

De zaal gonst van gedempte opwinding. Ze slaat het programmaboekje open. Haar naam staat tussen die van 66 anderen die vandaag geëerd worden door Yad Vashem, de Israëlische organisatie die zich ten doel stelt de herinnering aan de Jodenvervolging in stand te houden.

Ze zal een penning en een oorkonde ontvangen, haar naam wordt in Jeruzalem in een muur gebeiteld. De meeste anderen krijgen de onderscheiding omdat ze Joodse onderduikers in huis namen, hele families vaak. Sommigen werden verraden en verloren als gevolg daarvan een geliefde, zoals de Limburgse vrouw wier man werd afgevoerd naar concentratiekamp Neuengamme en nooit meer terugkwam.

Hun onderduikers haalden het einde van de oorlog wel. Daarbij steekt wat zij gedaan heeft nogal mager af, meent ze. Ze kijkt opzij, naar haar vriendin.

Die is net als zij tegen de zeventig nu, en oma. Dat is wat we vandaag vieren, denkt ze, dat Liny de Holocaust heeft overleefd. Wat de een voor de ander deed, bijna vijftig jaar eerder, toen ze allebei achttien jaar waren, begon met een in een split second genomen beslissing.

Strikt bekeken had de goede daad niet geholpen. Maar Liny Yollick-Pajgin, die Senta had voorgedragen voor deze onderscheiding, had het scherp gezien: uiteindelijk, los v.