Gevraagd aan BRUZZ-columnist Karl Meesters wat de mooiste plek op aarde is, moet hij niet lang nadenken over het antwoord: het Zoniënwoud. 'De grootsheid van de natuur verzacht mijn leed in moeilijke momenten, bijvoorbeeld toen ik kanker kreeg.' “Wat is voor jou de mooiste plek op aarde?” Het is de verrassende vraag die journalist Tom Peeters me voorschotelde tijdens een interview, nota bene voor BRUZZ, naar aanleiding van het eerste seizoen van het VRT-programma Niks Te Zien .

Ik liet mijn gedachten even over de aardbol dwalen, maar landde al snel dicht bij huis: het Zoniënwoud. Die groene long van 4.400 hectare die mijn hometown Hoeilaart verbindt met Brussel en zich als een priemende vinger tot in het hart van de stad boort.

Erkend door UNESCO als natuurlijk Werelfderfgoed dankzij haar kathedraalhoge beuken met wortels tot diep in de ijstijd. Jachtdomein van graven en hertogen, toevluchtsoord voor geliefden en gelovigen, paradijs voor wandelaars, fietsers en lopers. Een Keniaanse atleet die zich voorbereidde op de marathon van Brussel noemde het ooit “de mooiste plek waar hij ooit getraind had”.

Ook ik werd verliefd op het Zoniënwoud tijdens het hardlopen. Ik kende het bos al langer van schooluitstapjes als kind en eindeloze fietstochten met jeugdvrienden. Het vormde het decor van mijn eerste paffende puberstreken en van mijn eerste romantische afspraakjes.

Toch kerfde ik nooit de naam van de meisjes in de schors van de bomen. Daarvoor was het respect te groo.