Een gezin woont al tien jaar in Noord-Brabant als in de lente van dit jaar lelies worden geteeld bij de woning, op nog geen honderd meter afstand. Het gezin vreest voor risico’s op neurodegeneratieve ziekten als parkinson, alzheimer en ALS, vanwege de bestrijdingsmiddelen die de teler toepast. Als de bewoners willen weten welke bestrijdingsmiddelen de teler gebruikt, krijgen ze geen duidelijkheid.

Het gezin schakelt een advocaat in. Die eist dat het gewasbeschermingsbedrijf, dat in opdracht van de teler werkt, direct stopt met het bespuiten van het land. Het gewasbeschermingsbedrijf geeft daar geen gehoor aan en de advocaat start een kort geding voor een direct spuitverbod.

Volgens het gezin is het spuiten van bestrijdingsmiddelen pal naast de woning onrechtmatig vanwege een verhoogd risico op neurodegeneratieve ziekten. Het gewasbeschermingsbedrijf is het daar niet mee eens: het zou maatregelen hebben getroffen om schadelijke effecten te voorkomen en te beperken. Bovendien gebruikt het alleen middelen die zijn toegelaten op de Nederlandse markt.

De rechter ziet in de toelating op de markt geen aanleiding om het gewasbeschermingsbedrijf gelijk te geven. De huidige toelatingsprocedures houden namelijk geen rekening met mogelijke risico’s op neurodegeneratieve aandoeningen. Toch mag het gewasbeschermingsbedrijf doorgaan met spuiten in de resterende – zo’n acht – weken van het teeltseizoen.

De rechter laat het belang van het gewasbeschermingsbedrijf bij afronding van d.