Als docent en presentator weet ik: hoe eenvoudiger je iets wilt uitleggen, hoe beter je het moet begrijpen. Iets moeilijks op een ingewikkelde manier uitleggen, dat kan iedereen wel. Het is juist de kunst om te doorzien wat essentieel is en wat je kunt weglaten zonder de kern uit het oog te verliezen.

Weerpraatjes op tv moeten zó eenvoudig klinken dat je niet doorhebt dat ik de hele middag satellietbeelden en berekeningen van weermodellen zit te bestuderen. Die opzet lijkt geslaagd: veel mensen denken dat ik ’s avonds om half 8 de NOS binnen kom wandelen, een pak aanhijs en dan achteloos een tekstje van de autocue voorlees. Het mes van eenvoud snijdt aan twee kanten.

De lezer of kijker begrijpt de boodschap beter als het eenvoudig is. En ook ikzelf leer het onderwerp nóg beter begrijpen als ik het eenvoudig moet uitleggen. Daarom was ik behoorlijk in mijn nopjes toen mij vorige maand gevraagd werd om voor een populair-wetenschappelijk boek een korte kadertekst te schrijven over het broeikaseffect.

In vierhonderd woorden, dat is ongeveer de helft van deze column. Daar word je vanzelf kernachtig van. Het broeikaseffect is een baanbrekende theorie die het fundament is van alles wat we weten over het klimaat.

Dit jaar overigens precies tweehonderd jaar oud: Joseph Fourier beschreef het in 1824. Bij het schrijven van die bijdrage daagde het me duidelijker dan ooit dat CO 2 eigenlijk bij toeval zo’n cruciale rol in het klimaat op aarde speelt. De trillingsfrequenties van ee.