Kunstenaar Leonardo da Vinci (1452-1519) begreep als geen ander de kracht van de rimpel. In zijn Studie van een Oude Man , te zien in het Uffizi in Florence, zijn de rimpels van de afgebeelde man niet zomaar plooien, maar beeldschone lijnen die de tijd zichtbaar maken. Het profiel van de man, met zijn prominent gebogen neus en diep ingevallen wangen, geeft hem een bijna sculpturale uitstraling.

De zorgvuldig weergegeven huidtextuur laat zien hoe Da Vinci niet alleen de uiterlijke kenmerken van ouderdom bestudeerde, maar ook de menselijke kwetsbaarheid wist vast te leggen. De schaduw en lichtval op het gezicht versterken de diepte van de rimpels, waardoor de tekening een intieme en eerbiedige ode aan het verstrijken van de tijd wordt. In portretten van oude mannen werden rimpels gebruikt om een vol leven weer te geven, en om te benadrukken dat de kijker hier niet zomaar met iemand van doen had.

Zo maakte ook Rembrandt van Rijn (1606-1669) talloze studies met verhalende gezichten. Neem zijn Studie van een Oude Man (1632) waarin met diepe lijnen en plooien het accent wordt gelegd op levenservaring en emotie. Hij benadrukt de fragiliteit en wijsheid van ouderdom door een dramatische licht- en schaduwwerking toe te passen, waardoor de gelaatskenmerken van de man tot leven komen.

Naarmate er meer aandacht kwam voor het realistisch weergeven van de mens, kwam het thema van de ouderdom als vorm van schoonheid ook meer op. In de barok was er volop aandacht voor het menselijke drama, e.