Harkema, gemeente Achtkarspelen, Oost-Friesland, is vol, stampvol. Met schildpadden. Ruim vijfduizend zitten er nu bij Stichting Schildpaddenopvang Nederland.

De landschildpadden in groepen per soort en de waterschildpadden per werelddeel: soorten bij elkaar die elkaar ook in de natuur zouden kunnen tegenkomen, is het idee. Grote vijverpartij, verwarmd, fontein erin: het heeft iets paradijselijks, maar dan wel een overvol paradijs. Op 22 juli schreef de Schildpaddenopvang een brandbrief : de stichting kan de toestroom niet meer aan en neemt geen gevonden schildpadden meer op.

Dit jaar zijn er al 1.250 bijgekomen. Veel daarvan zijn ziek; die hebben extra verzorging nodig, en medicijnen.

Het schildpaddenwelzijn komt in het gedrang, aldus beheerder Gerard van der Wijk (43). En hoe komt dat allemaal ineens? Dat komt niet ineens, zegt Van der Wijk. „Het probleem speelt al jaren.

” De situatie wordt wel steeds nijpender, omdat mensen nog steeds nieuwe schildpadden in huis halen en na een paar jaar, als ze ze zat zijn, ergens buiten loslaten. „Dumpen”, zegt Van der Wijk. Vooral waterschildpadden zijn een groot probleem (althans, hun eigenaren zijn het probleem).

„Landschildpadden zijn minder snel een impulsaankoop, daar heb je papieren voor nodig.” Ze staan op de zogeheten CITES -lijst van beschermde dieren; de handel is gereguleerd. „Waterschildpadden kun je makkelijk kopen.

En wij hier in Harkema zijn eigenlijk de enigen in Nederland die gedumpte en gevonden waterschi.