De Noorse schilder Edvard Munch stond ziek en vermoeid op een brug, uitkijkend over een fjord, en zag de zon ondergaan. „De wolken waren rood..

. als bloed..

. Het was alsof er een schreeuw door de natuur ging”, zo beschreef hij de ervaring ooit. Op zoek naar verven die precies die emotie konden overbrengen, kwam Munch bij het schilderen van De Schreeuw onder meer uit bij cadmiumgeel, dat sinds de jaren 1840 op de markt was.

Het pigment bevat kristallen van cadmiumsulfide. Ze reflecteren een intens, helder geel licht. Helaas bleek het door Munch gebruikte cadmiumgeel minder stabiel dan gedacht.

In de versie van De Schreeuw die hij rond 1910 maakte, en die in het Nationaal Museum in Oslo hangt, is het geel in de lucht en in de nek van de persoon valig wit geworden. En in het water is het dik aangebrachte cadmiumgeel gaan schilferen, zo schreven chemici die de verf onderzochten, en vier jaar geleden hun resultaten in Science Advances presenteerden. Munch blijkt twee soorten cadmiumgeel te hebben gebruikt.

In een ervan was het cadmiumsulfide slecht gekristalliseerd. Bij hoge luchtvochtigheid en afwezigheid van licht bleek het te oxideren tot cadiumsulfaat en -sulfiet. Deze degradatie van cadmiumgeel is ook aangetoond in werken van Matisse, Van Gogh, Miró, Picasso en James Ensor.

En dat terwijl het pigment nog zo was aangeprezen door Friedrich Stromeyer, hoogleraar metallurgie aan de universiteit van Göttingen en ontdekker van het element cadmium. Stromeyer had in 1817 een .