‘Heb je zin in vanavond?”, vraagt een tienerjongen aan zijn meisje terwijl hij haar bij de schouders beetpakt. Van enthousiasme ontsnapt er een gilletje uit zijn nog net niet bebaarde keel. „Heel veel”, giechelt zij terug.

Zijn vriend, die net hun dubbeldate heeft betaald, roept „schiet op a mattie!”, terwijl hij zijn arm om het andere meisje slaat. Gevieren rollen ze het Shaami Huis uit, een stormachtige Oudejaarsavond tegemoet. De deur waait achter hen dicht.

Door de beslagen ruiten van het Syrische restaurant op de Schiedamseweg in Rotterdam-West, zie ik nog net hoe de Gucci-pet van het hoofd van een van de jongens waait, en hoe de tieners er gillend van de lol achteraan stuiven. Mijn vrienden en ik hebben hetzelfde plan als die twee paar tortelduiven: eerst goed eten, falafelrollen en -schotels bij Shaami, daarna het dak eraf in de Rotterdamse binnenstad. Zoals ieder jaar.

Toch zit de oudejaarsjas me niet goed. Onderweg naar het restaurant was ik tegen de wind in de Nieuwe Binnenweg overgefietst. Als klein jongetje was ik zelf niet vies van een nitraat hier en daar, maar van de knallen die ik nu tegenkwam, moest ik echt even slikken.

Want nadat er midden op straat een mortier oorverdovend hard af ging, schoten tientallen vogels in paniek weg. Een hond trok van schrik zo hard aan z’n riem dat zijn baasje onderuitging, en toen even later voor de deur van het Shaami Huis een illegale cobra ontplofte, doken de werknemers van schrik de keuken in. Ondanks vuurwerk.