Een ‘aantrekkelijk twaalftoonswerk’ belooft het Concertgebouworkest dit weekend – dat zijn twee woorden die je niet vaak achter elkaar hoort. Verder op de aankondiging van het verjaardagsconcert voor componist Arnold Schönberg: een ‘oogstrelende mise-en-espace’. Van die twee beloftes wordt de eerste ingelost; de andere bij vlagen.

Arnold Schönberg (1874-1951) staat al het hele jaar in het zonnetje bij het KCO. In september zou de componist 150 jaar geworden zijn. Vorige maand klonk in Het Concertgebouw zijn geliefde Verklärte Nacht , in februari de Gurre-Lieder met 317 (!) musici op het podium.

Dit weekend wordt er uitgepakt met werken uit drie artistieke periodes van de componist: tonaal, vrij-atonaal, en dodecafonisch. Die klinken in omgekeerd chronologische volgorde en zijn door regisseur Pierre Audi voorzien van een intrigerend lichtspel. Aantrekkelijke twaalftoonsmuziek hoor je in zijn Begleitungsmusik zu einer Lichtspielszene .

Schönberg liet zich inspireren door thematische emoties die je hoort in filmmuziek – liefde, angst, gevaar – maar schreef het werk niet met een specifiek beeld in gedachten. Filmmuziek op zoek naar een film dus: dat leent zich prima voor een abstracte visualisatie. Drie vierkanten van vijfentwintig verticale tl-buizen hangen vlak boven het Concertgebouworkest, met nog eens zeventien lichtstaven in een cirkelboog erachter.

In een verder volledig verduisterde zaal volgt het licht de intensiteit van de muziek door feller te wor.