Jarenlang weigerde ze in ‘de houding’ te gaan staan op luchthavens, handen omhoog in een cabine, een procedure die haar „om de een of andere reden” enorm ergerde, maar uiteindelijk vond ze een oplossing, zegt Bonnie Honig. „Ik biecht in mijn boek op dat ik me uiteindelijk, na vijftien jaar, heb aangesloten bij de opt-outs, tegen een jaarlijkse betaling. Je laat je irissen scannen en vingerafdrukken nemen en dan hoef je op luchthavens niet door de gebruikelijke controle en ‘de houding’ aan te nemen in zo’n cabine.

Soms doe ik dat laatste ook, moet ik toegeven, als het niet anders kan.” De Canadees-Amerikaanse politiek wetenschapper is voor een kort bezoek in Nederland, om een eredoctoraat van de Universiteit Leiden in ontvangst te nemen. Honig (1959), hoogleraar politieke en cultuurwetenschappen aan Brown University (Rhode Island), krijgt dat om haar verdiensten als denker over democratie en publieke ruimte.

Tegelijk verschijnt Publieke dingen , de Nederlandse vertaling van een aantal essays over publieke ruimte, objecten en gemeenschapszin. Honig maakte al in 1993 naam met het (bekroonde) Political Theory and the Displacement of Politics , een kritiek op het idee dat democratie draait om consensus. Tegenover het neoliberalisme, dat maatschappelijke kwesties depolitiseert en via de markt wil oplossen, plaatst zij een ‘agonistische’ opvatting van democratie (van het Griekse agoon , strijd, competitie), verwant aan dat van de Belgische politicologe Chantal .