Op de grote ramen van MAQAM, de thuishaven van het Amsterdams Andalusisch Orkest, zijn portretten van voetbalhelden uit Amsterdam-West – gemaakt door fotograaf Pim Ras – afgedrukt. Het wilskrachtige profiel van Winston Bogarde en de dromerige blik van Samya Hassani, die pas op haar zestiende het straatvoetbal verruilde voor een club, zijn te zien naast Nigel de Jong met een bal balancerend op zijn voorhoofd. „We wilden hier geen clubhuis voor alleen ons orkest van maken”, zegt Mohamed Aadroun, artistiek leider en dertien jaar geleden medeoprichter van het Amsterdams Andalusisch Orkest.

„We hebben deze plek laten uitgroeien tot een cultureel centrum waar iedereen welkom is. Fotomuseum FOAM helpt ons met tentoonstellingen als deze over voetballers, die beeldverhalen vertellen over dit stadsdeel.” In het gebouw is ook plek voor workshops, woordkunst, huiswerkbegeleiding en repetities.

„Van alles loopt door elkaar heen. Mensen ontdekken kunst die in hun dagelijkse leven vaak ontbreekt, zonder dat we die opdringen.” In een kleine boekenkast achter Aadroun staat de roman Kees de jongen van Theo Thijssen naast de poëzie van de middeleeuwse Perzische mysticus Roemi.

„Ik las Kees de jongen op mijn veertiende”, vertelt Aadroun. „Dit verhaal van een gewone, arme jongen uit de Jordaan had raakvlakken met mijn eigen leven.” Net als Kees de jongen gaat het Amsterdams Andalusisch Orkest wat hem betreft over een verleden dat kan inspireren.

Muziek uit de Zuid-Spaans.