Op de terugweg van het theater kwam ik langs het Catshuis, donderdag iets voor middennacht. Vertrouwd beeld: journalisten bij het hek. Camera’s, lampen.

‘Krank is het land dat clown tot koning kroont,’ dacht ik. Het was een van de zinnen uit het stuk dat ik zag, Koning Krump, met een magistrale tekst door Jibbe Willems. Ook tamelijk krank is dat dit kabinet deze zaterdag al 117 dagen regeert, maar blijkbaar nog steeds aan het formeren is.

Dit kabinet is een nationale ploeg waarvan de spelers stug blijven spelen in hun eigen clubtenues. Met één mond spreken lijkt een ouderwets ideaal, maar inmiddels is het zelfs al verre van vanzelfsprekend dat bewindspersonen het met zichzélf in grote lijnen eens zijn. Neem Sophie Hermans (Klimaat en Groene Groei, VVD).

Zij had eerder die dag gereageerd op het nieuws dat de klimaatdoelen in 2030 de facto niet meer gehaald zullen worden. Haar reactie: „alleen met een klimaatpet op” stond ze „niet te juichen”. Maar ja, met de camouflagepet aan de onderhandelingstafel had ze besluiten genomen tégen rekeningrijden, warmtepompen en duurzamere landbouw.

Met alleen die klimaatpet op had zij „die zo waarschijnlijk niet genomen”. Met alleen een pilotenpet op sta ik niet te juichen dat we tegen een bergwand crashen. Met alleen een operatiemuts op sta ik niet te juichen dat de patiënt overlijdt.

Of neem Eppo Bruins (Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, NSC). Die moest een dag eerder zijn draconische bezuinigingen verdedigen. In .