‘Goed, alhamdulillah [met dank aan God]”, zegt de zeventienjarige Mohammed Hamidi wanneer een sociaal werker vraagt hoe het met hem gaat. Maar achter zijn brede glimlach schuilen grote zorgen. De Syrische Hamidi woont in een begeleide opvang voor alleenstaande minderjarige vreemdelingen in Amsterdam.

Omdat hij binnenkort achttien wordt, moet hij vertrekken naar een regulier asielzoekerscentrum (azc), weg van de plek waar zijn vrienden wonen. De documentaire Nu ben ik 18 , deze maandag te zien op NPO2, volgt Hamidi en zijn vriend Issa (18), die beiden op jonge leeftijd de oorlog in Syrië ontvluchtten. De jongens leerden elkaar kennen in de asielopvang voor minderjarigen in Amsterdam.

Na Issa’s achttiende verjaardag werd hij overgeplaatst naar een opvang in Maastricht ​– ver bij Hamidi vandaan. Toch zien ze elkaar regelmatig, fysiek of digitaal. Wanneer de jongens zich klaarmaken om samen Amsterdam in te gaan, kneedt Issa wat Andrélon- mousse in zijn krullen („ik wil er mooi uitzien”).

Tijdens een wandeling vertelt Hamidi over het meisje voor wie hij een Red Bull kocht („ze is echt mooi”). De aandacht in de documentaire voor de alledaagse menselijkheid van deze jongens is verfrissend. Want ja, ook vluchtelingen worden verliefd, en ook vluchtelingen geven om hun uiterlijk.

Wat dat betreft verschillen Hamidi en Issa misschien niet zoveel van de gemiddelde zeventien- en achttienjarigen als het label ‘vreemdeling’ je laat denken. Met weinig woorden toont d.