Had prins Harry tegen Rupert Murdoch niet moeten doorzetten? T oen journalist Joris Luyendijk kort na de Brexit afscheid nam als correspondent in het Verenigd Koninkrijk noemde hij niet zozeer die breuk met de EU de grootste teleurstelling die hij in het land te verwerken had gekregen, maar het elitaire onderwijssysteem en de macht van de tabloids. Niet gehinderd door ethiek, waarheidsvinding, feitelijkheid of geld jagen de tabloids op nieuws. Zo schokte het Luyendijk hoe ze rond het Brexit-referendum de cynische indruk wekten dat heel Europa klaar was met de EU, en dat die op sterven na dood zou zijn.

Maar liever nog dan over zo’n institutioneel onderwerp dan Europa, melken de bladen de privélevens uit van Britse sterren. En nog liever: die van hun koningshuis, de Windsors. De enige die de tabloids ter verantwoording kon roepen, zo verklaarde hij zelf, was koning Charles’ jongste zoon prins Harry.

Zijn missie was helder, beschreef Harry in zijn autobiografie: ‘Ik kan niemand anders in de geschiedenis van de mensheid bedenken die de collectieve waarheid zoveel schade heeft berokkend als mediamagnaat Murdoch.’ De afluisterpraktijken van de tabloids maken grote inbreuk op zijn familie. Maar zijn grootste grief is natuurlijk de dood van zijn moeder Lady Di, die verongelukte terwijl zij werd opgejaagd door paparazzi.

Harry houdt de bladen hiervoor verantwoordelijk. En hetzelfde patroon herhaalde zich tot zijn ontsteltenis jaren later ten koste van zijn eigen vrouw, actr.