Een stoel die door de studio vliegt, een man die een paard op de mond zoent, zussen die met dezelfde man seks hebben gehad en ter plekke op de vuist gaan: het waren in de jaren negentig beelden die je dwongen om je vinger van de zapknop te halen. Even stoppen, even kijken naar die krullenbol met de ronde glazen, die met opgeheven kin zijn oordeel kwam vellen over zijn gasten (of waren het slachtoffers?). Misschien blèrde je zelfs mee met het publiek: „Jerry! Jerry! Jerry!” De kreet was gekunsteld en vooraf verzonnen, blijkt uit de tweedelige Netflix-documentaire Jerry Springer: Fights, Camera, Action .

Jerry Springer, een onopvallende verschijning, moest een zweem van beroemdheid meekrijgen, vond producent Richard Dominick. Dus kreeg het publiek elke aflevering het bevel om mee te schreeuwen – totdat de kreet zo verankerd was in de geesten van de kijkers thuis dat het vanzelf gebeurde. Het was waarschijnlijk de meest onschuldige manipulatie die de makers van The Jerry Springer Show inzetten om hun doel te bereiken: een talkshow die beter bekeken werd dan die van Oprah Winfrey.

De overleden Springer – vóór zijn tijd als talkshowhost ook advocaat, journalist, en burgemeester van de stad Cincinnati – kan zijn zegje niet meer doen. In hoeverre stond hij achter zijn eigen programmering? We zullen het nooit weten. Maar de producenten die hem naar de absolute top van de kijkcijferlijsten catapulteerden zijn er nog wel.

Sommigen schamen zich – één producent kree.