Met Les Nuits Weekender zet de Botanique een fuik uit in de als vanouds drukke concertmaand november. Een opvallende vis in de netten is Geordie Greep, de voormalige voorman van black midi, die solo slalomt tussen zappaiaanse freakrock en Judy Garland-grandeur. Nog voor je één seconde hebt gehoord van The new sound , Geordie Greeps kersverse solodebuut, word je overdonderd door het artwork: een vrouw tongzoent met een man wiens hoofd ze er net af heeft geknikkerd met een sikkel.

De popartkleuren spatten van het doek, net als het bloed uit de nek van de onfortuinlijke lover. Een gehurkte vrouw die met haar hand haar kruis beroert, vangt het gutsend rood op. “Ik was al een tijdje fan van de Japanse kunstenaar Toshio Saeki ,” grijnst Geordie Greep in de Parijse poot van zijn label.

“Toen ik dat werk zag, vond ik het meteen perfect. Ik dacht dat het al door een of andere punkband uit de eighties zou zijn gebruikt, maar dat bleek niet het geval, tot mijn eigen verbazing. Ik hou van beelden die ontregelen, zonder dat ze schokkend zijn.

” 'Ontregelen' lijkt Greeps favoriete werkwoord. Met de radicale hybride van gruizige art punk, ongeschoren freejazz en verbasterde progrock van zijn band black midi gaf hij de ingedommelde postpunkscene vijf jaar geleden een klap voor de kanis. Maar na drie albums bleek het buskruit verschoten, onlangs kondigde Greep aan dat het Londense trio het voor bekeken hield.

Dat was schrikken. Geordie Greep: Bij black midi hadden we geen regels, a.