Beeld je in dat je een beklaagde bent in een rechtszaal. De rechter kiest de jury. De aanklager presenteert zijn zaak tegen jou voor een gruwelijke, maar ongedefinieerde misdaad en roept getuigen op, die geen van allen onbetwist blijven.

Wanneer het tijd is om jouw zaak te presenteren, staat je advocaat op en zegt: “De verdediging berust, edelachtbare.” Klinkt verschrikkelijk, toch? Als een aflevering uit dat oude televisieprogramma “The Twilight Zone”. Toch vinden processen zoals deze ontelbare keren per dag plaats in heel Amerika en over de hele wereld, niet in een rechtszaal maar in een keuken, een bar, op het werk of in honderd andere omgevingen.

Het wordt ‘beproeving door roddels’ genoemd en deelnemers fungeren vaak als rechter, aanklager en jury in één. Niet alle roddels zijn slecht bedoeld. In herinnert Nandini Maharaj ons eraan dat roddelen een breed begrip is, dat het simpelweg betekent dat er over iemand gepraat wordt die niet aanwezig is bij het gesprek.

Zoals ze terecht opmerkt, zijn er ook positieve roddels, zoals het prijzen van een vriend die net een grote zakelijke deal heeft binnengehaald of het geven van complimenten over een nichtje dat de ererol van haar school heeft gehaald. Er zijn ook neutrale roddels, die vooral informatief zijn. Je zus wil afvallen en je vertelt haar over de dieetmethodes van een vriendin.

Een collega wil meer boeken lezen en je vertelt hem over je echtgenoot die voor dag en dauw opstaat om wat in een boek te lezen voo.