Het enige wat de Afghaanse vluchtelinge Donya (Anaita Wali Zada) wil zijn slaappillen. Verder denkt ze niet zo veel na, verzekert ze haar knullige psychiater (Gregg Turkington). Op zijn vragen over haar in Afghanistan achtergebleven familie, of haar schuldgevoelens, heeft ze geen antwoorden.

Maar slapen, dat lukt niet en daar wil ze hulp voor. In het uitgebeende, tragikomische Fremont zien we Donya, die ooit in Kabul als tolk voor de Amerikanen werkte, aan de slag in een gelukskoekjesbakkerij in San Francisco. Ze woont zelf in het nabijgelegen stadje Fremont tussen andere Afghaanse immigranten.

Allen worstelen ze op hun eigen manier met hun vlucht en eenzaamheid. Het gestileerde Fremont is de vijfde speelfilm van de Iraniër Babak Jalali, die in 2016 in Rotterdam de Tiger Award kreeg voor zijn Radio Dreams , en bestaat bijna volledig uit extreem emotieloze en daardoor absurdistisch aandoende gesprekken. We zien Donya met de enthousiaste eigenaar van de gelukskoekjesfabriek, met haar naar liefde snakkende collega, met een sentimentele kok bij wie ze dagelijks Afghaanse maaltijden eet.

Jalali liet zich onder meer inspireren door makers als Aki Kaurismäki en de vroege films van Jim Jarmusch. Door de droge humor en het zeer minimalistische acteerwerk, bevreemdt de film. Misschien zoals het leven in de VS bevreemdt als je uit oorlogsgebied komt? Maar naarmate het verhaal vordert, zie je hierdoor steeds duidelijker hoe absurd het is wat iedereen op deze jonge vrouw en haar traum.