De Franse poster voor de nieuwe film van François Ozon staat vol met (giftige) paddenstoelen. Zo’n beetje als in het boek dat de gepensioneerde Michelle op de keukentafel heeft liggen als ze haar die ochtend vers in het bos geplukte zwammenoogst bereidt voor de lunch. Ze wil zeker weten dat er geen verkeerde exemplaren in het eten voor haar dochter en kleinzoon belanden.

Of zit het toch anders? Dat is een vraag die je je vaak kunt stellen bij de gebeurtenissen in Quand vient l’automne (‘Als de herfst komt’). Ozon heeft een van de meest eclectische oeuvres opgebouwd in de hedendaagse Franse film, van musicals tot stijloefeningen, van kostuumdrama’s tot taboe doorbrekende satires. Er is ook een terugkerend element: hij houdt van de ellips, van de verhaalvorm waarin hij gebeurtenissen weglaat om spanning op te bouwen en van alles te kunnen suggereren.

Daarom is een aantal van zijn beste films stiekem detectiveverhalen of thrillers, hoe langzaam ze ook van plotpunt naar plotpunt slenteren. Als een herstwandeling. Ook Quand vient l’automne is zo’n ‘slow burning thriller’; zelfs eentje die helemaal niet op een thriller lijkt, ook niet als er doden beginnen te vallen.

Dat komt misschien doordat Michelle zo op Miss Marple lijkt, de bejaarde speurneus van Agatha Christie. Heeft schuld een gezicht? Dan toch niet dat van hoofdrolspeler Hélène Vincent. Michelle en haar beste vriendin Marie-Claude leiden een heerlijk leven in de Bourgogne.

Je zou kunnen denken dat .