Pas na een klein uur pakt Joseph Oosting zijn tactiekbord met magneetjes erbij. „Dit hier is Daan Rots. En hier: Sem Steijn.

” Hij begint te schuiven. Vier verdedigers op een rij, met vijf spelers pal daarvoor. „De Berlijnse muur”, noemt de trainer van FC Twente dat: de veldbezetting op het moment dat zijn team ver is teruggedrongen op de eigen helft.

„Als we zo staan, moéten ze eromheen. Erdoorheen kan niet.” Vraag een trainer naar zijn voetbalvisie en je verwacht een college over tactiek, systemen, spelpatronen.

Zo niet bij Oosting (52). Zijn aanpak, en dus ook het interview, begint niet bij het elftal, de groep, maar bij het individu. „Je werkt met mensen, hoe krijg je die nou mee?” Voor Oosting überhaupt aan formaties denkt, wil hij spelers „écht leren kennen”.

Zijn ze taakbewust of improviseren ze liever? Waar ligt hun kracht en waar willen ze aan werken? Waar dromen ze van? „Pas dan weet je hoe je iemand kunt benaderen, stimuleren en ontwikkelen”, zegt hij. En dus ook hoe, en op welke plek, een speler belangrijk kan zijn voor het team. Het maakt hem een ongewone trainer, weet Oosting.

Zoals veel aan hem ongewoon is. Hij was weliswaar prof, maar nooit op het hoogste niveau, hij speelde in de eerste divisie bij FC Emmen en BV Veendam. Het hielp zijn carrière niet dat hij tien keer werd geopereerd aan zijn knieën.

Afkijken bij coaches van topniveau, zoals bijvoorbeeld Erik ten Hag deed, kon hij niet. Na zijn loopbaan als speler moest hij bi.