De tragische dood van One Direction-lid Liam Payne was voor velen aanleiding om de kleingeestigheid rondom tieneridolisatie te herkauwen. Toen de band in 2015 aankondigde uit elkaar te gaan kopte NRC met ‘ Huil, meisjes: One Direction gaat uit elkaar ’. En ook nu komt NRC niet verder dan een oppervlakkig gesprek tussen twee jonge redactieleden die constateerden dat het „toch wel gênant was om fan te zijn van One Direction” ( Online succes onderscheidt One Direction-tijdperk van eerdere boybands , 18/10).

Een gemiste kans. Laten we het eens hebben over hoe gênant het is dat jonge meiden en vrouwen nog altijd gestigmatiseerd worden om waar zij plezier uithalen. Zelf maakte ik als 14-jarige in 2011, een jaar na de oprichting van One Direction, via een vriendin kennis met hun muziek.

En ik was niet de enige in die tijd die direct gegrepen werd door de zogenaamde One Direction infection , zoals het liefkozend onder fans wordt genoemd. De gelijktijdige opkomst van sociale media vormde een katalysator voor de wereldfaam die de band in korte tijd ontwikkelde. Platforms als Twitter, Instagram en Tumblr brachten niet alleen de nieuwe mogelijkheid om direct in contact te komen met de bandleden, waarbij vaak zelfs alleen al gevoel van verbondenheid genoeg was, de platformen boden ook de mogelijkheid tot het vormen van grootschalige online communities .

Miljoenen fans van over de hele wereld stonden 24/7 met elkaar in contact. Er was een constante stroom aan informatie en gesp.