Het verhaal van de Formule 1 Grand Prix van de Verenigde Staten in 2005 mag bekend zijn. Het is de race die die boeken ingaat als de race met slechts zes deelnemers, allemaal startend op Bridgestone-banden. De grote concurrent van Bridgestone, Michelin, is dat seizoen uiterst dominant.

Op de Indianapolis Motor Speedway echter verkijken de Fransen zich lelijk op de kombocht van het circuit en dan met name op de krachten die daarbij op de band komen te staan. Dat wordt eens te meer en vooral pijnlijk duidelijk als Ralf Schumacher in de tweede vrije training de controle over zijn Toyota verliest, ogenschijnlijk nadat de band linksachter het op had gegeven. Als na de sessie ook bij Michelin-gebruikers van andere teams gevaarlijke sporen in de banden gevonden worden, gaan alle alarmbellen rinkelen.

Michelin maakt duidelijk dat hun banden niet bestand zijn tegen de krachten van de kombocht en adviseert alle Michelin-teams niet te racen op de baan zoals hij is. Er wordt gesproken over het inbouwen van een tijdelijke chicane vóór de kombocht, maar daar wil met name FIA-kopstuk Charlie Whiting zijn vingers niet aan branden. Immers, dat zou niet de configuratie zijn van de baan die gehomologeerd is.

Mocht er iets gebeuren in die chicane, dan lag zijn hoofd op het hakblok. Ook andere suggesties, zoals het steeds door de pitlane rijden of het inschakelen van de pit limiter in de kombocht, komen er niet door. Onderling zijn alle teams het erover eens dat er niet geracet wordt als die .