Wie slipt in de Wetstraat of in de geruchtenmolen belandt, verzeilt vroeg of laat in onze rubriek Kreten uit de Wetstraat. Insomnia “Mijn hart klopte razendsnel, met duizend slagen per minuut.” Aan het woord is Eléonore Simonet (MR), de allerjongste minister in de regering-De Wever.

Ze vertelt in Bruzz over de zondagavond, begin februari, waarop MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez haar belde met de vraag of ze minister wilde worden. Simonet was is shock, vertelt ze. Toch slaagde ze erin met de nodige zelfzekerheid te antwoorden.

“Ik zei dat ik dat aankan, over de nodige capaciteiten beschik en de democratische legitimiteit heb.” Daarna volgde voor haar een nacht zonder slaap. Insomnia (2) Simonet noemt zichzelf een “gezwind iemand”, ze is “rad van tong maar ook kalm”.

“Minister worden: ik zie het als een nieuw tenue dat ik aantrek.” Dat ze er bij de eedaflegging een slapeloze nacht op had zitten, bleek weinig effect te hebben. “Moe was ik niet”, zegt ze.

“Zo’n eedaflegging in het paleis: je voelt je los van tijd en ruimte, ook al had ik geen last van een trillende stem of lichte benen. Het was eerder alsof ik op wolkjes liep.” Insomnia (3) Behalve een behoorlijk lucide ervaring was die eedaflegging ook redelijk overweldigend voor de 27-jarige liberale politica.

“Wat het surreëel maakte, was dat ik bijna alle ministers van de andere partijen alleen kende uit de media. Bart De Wever of Theo Francken , ik had die mensen nog nooit gezien. Blijk.