Na de filosofische bespiegelingen van Prometheus en Alien: Covenant gaat Alien: Romulus terug naar de basis: onversneden horror. Fede Álvarez bedient oudere fans op hun wenken, maar probeert ook gen Z mee in het bad te trekken. Fede Álvarez “Beste Fede.

Veel geluk. Een goede gezondheid. Goed jagen.

Don’t fuck up .” Met die lichtjes intimiderende boodschap overhandigde de legendarische regisseur Ridley Scott de sleutel van de Alien -franchise, die hij 45 jaar geleden zelf lanceerde, aan Fede Álvarez. Of dat de geruststellende woorden waren waar de 46-jarige Uruguayaan op zijn eerste draaidag nood aan had, durven we te betwijfelen, maar hij heeft de klus toch geklaard.

Zijn Alien: Romulus is een efficiënte, claustrofobische en oprecht enge verderzetting van de saga. Álvarez vindt het wiel niet opnieuw uit – dat is moeilijk als je de zevende film in een franchise maakt (of zelfs de negende, met de twee Alien vs. Predator -films erbij geteld) – maar vindt wel een mooie balans tussen eerbied voor het origineel en vernieuwing.

Dat Álvarez, die eerder al de Evil Dead -franchise reanimeerde, het niet zou verpesten, valt ook nauwelijks een verrassing te noemen. De man uit Montevideo groeide op met Alien en kent de franchise als zijn broekzak. Hij ontdekte Scotts ruimtehorrorklassieker op 12-jarige leeftijd, op een videocassette die zijn vader in huis gehaald had.

De film liet een onuitwisbare indruk achter. Toen Álvarez twintig jaar later naar Hollywood gehaald.