Het is vandaag de dag ondenkbaar dat we een kind van twaalf een pakje sigaretten zouden verkopen. En toch stellen we kinderen continu bloot aan producten met dezelfde verslavende en giftige werking. Sociale media buiten onze breinen en die van kinderen uit.

We leven immers in een economie waarbinnen cognitiewetenschap, Big Data en kunstmatige intelligentie maximaal worden ingezet om onze aandacht zo lang mogelijk vast te houden. Dat dit een verslavend effect heeft is duidelijk. Ik kan mijzelf maar met moeite van sociale schermen lostrekken en blijf scrollen, verlangend naar meer.

Terwijl ik weet dat ik dit eigenlijk niet wil. De schadelijke effecten van deze verslavende werking worden ook steeds zichtbaarder. Aandacht is niet onuitputtelijk.

Omdat onze aandacht wordt opgekocht, kunnen we minder goed leren, lezen, en luisteren. Bovendien wordt aandacht vaak vastgehouden door op menselijke kwetsbaarheden in te spelen, want sociale status, conflict, en reputatieschade houden ons hooked . Een verslaving met giftige effecten? Dat doet een belletje rinkelen.

We hebben als samenleving zoiets al eens eerder het hoofd moeten bieden. In de jaren 60 en 70 werd langzaam maar zeker duidelijk dat tabaksgebruik verslavend en vergiftigend is, terwijl de industrie het tegenovergestelde bleef beweren. Vergelijkbare problemen vragen om vergelijkbare oplossingen, toch? De huidige maatregelen in Australië lijken in lijn met die gedachte.

Vorige week werd daar een wet aangenomen die alle toegang.