Niets moeilijker dan jezelf als journalist in de spiegel bekijken. Maar de WRR hielp deze maand een handje mee. In een rapport, dat ik voor de zomer in concept mocht becommentariëren, werd een poging gedaan om het denken in politiek Den Haag over ‘de media’ een niveautje op te tillen.

Het stormt immers in de publieke ruimte, door de opmars van technologie, ‘sociale’ media en informatie-overdaad. De journalistiek heeft een „bijzondere veerkracht getoond” in de tech-revolutie die alles op z’n kop heeft gezet, zo werd bij de presentatie troostend gezegd. Tegelijk zijn de veranderingen in de laatste decennia ronduit hallucinant en ook niet heel bemoedigend.

Nieuwsdistributie, -selectie, het bepalen van urgentie, het bieden van toegang – het zijn niet meer de onafhankelijke nieuwsuitgevers of redacties die de toon zetten. Iedere krant valt online in duizend stukjes uit elkaar – wat er wordt ‘gedeeld’, waarop wordt geklikt, wie er wat krijgt voorgeschoteld, het is volkomen ongewis. Ooit had de krant een voorpagina met alles op volgorde en met een eigen prioriteit – nu heerst het algoritme.

Iedereen z’n eigen werkelijkheid. Waarheid en bullshit door elkaar. Die veerkracht van de journalistiek zat ‘m vooral in het überhaupt weten te overleven, door te consolideren in digitale vorm, het toevoegen van data- en onderzoeksjournalistiek, het verbreden naar nieuwe groepen, het investeren in beeld, graphics en audio.

Tegelijk is de journalistiek ook uitgeklee.