Afgelopen week woonde ik een literair festival op Bali bij en een van de kleurrijkste mensen die ik daar tegen het lijf liep was Steve, een Brit die zich aan iedereen voorstelde met de vraag of ze nog miljonairs kenden. Zo introduceerde hij zich ook aan mij, gevolgd door de mededeling dat hij ingenieur is, expert op het gebied van klimaatverandering en een oplossing probeert te bedenken voor de opwarming van de aarde. „Er zijn mogelijkheden genoeg”, zei hij, „maar die kosten wel een aardige duit.

” Vandaar die queeste naar vermogenden (en voor wie dit leest, een fortuin heeft en zijn/haar/hun kleinkinderen toch een leefbare planeet wil nalaten in plaats van aandelen in een fossiel bedrijf: stuur me even een dm). Ik zei dat ik helaas nog geen miljonairs kende en we raakten aan de praat over het festival zelf, dat onder meer om de diaspora in de letteren draaide. Er waren veel schrijvers en dichters die vertelden hoe hun ouders of grootouders op zoek moesten naar een nieuwe plek om te leven.

„Als de opwarming van de aarde in dit tempo doorgaat”, mompelde Steve, „maakt de halve mensheid straks deel uit van een diaspora. Talloze leefgebieden zijn al aan het veranderen in een nieuwe Sahara of een tweede Atlantis. Wat ook niet helpt is dat de mens zich geen echte voorstelling kan maken van een góéde afloop van de klimaatcrisis.

” „Hoe bedoel je?” „In films, series en boeken heb je alleen maar verhalen waarin een klimaatramp leidt tot een dystopie. Neem de Ma.