Als een woord met een medeklinker begint, wordt die medeklinker in de meeste talen net even wat langer uitgesproken dan een medeklinker verderop, midden in of achter in zo’n woord. Het vermoeden dat dit op grote schaal gebeurt als mensen praten was er al langer. Maar nu is het ook echt aangetoond , door geluidsopnamen te analyseren in 51 heel verschillende talen, die samen dertig verschillende taalfamilies vertegenwoordigen.

Bij 43 van de onderzochte talen bleek het te gebeuren. Gemiddeld werd een medeklinker aan het begin van een woord 13 milliseconden langer uitgesproken dan dezelfde medeklinker midden in een woord. Medeklinkers duren gemiddeld bijna eentiende van een seconde.

Is een verlenging van iets meer dan eenhonderdste seconde dan veel? „Jazeker”, zegt onderzoeker Frederic Blum, van het Max Planck Instituut voor Evolutionaire Antropologie in Leipzig, „We weten uit eerder onderzoek dat mensen een verschil van vijf procent langer al kunnen waarnemen.” Blum denkt dat de medeklinkerverlegingen functioneel zijn. „De luisteraar heeft er iets aan.

” We schrijven met spaties tussen de woorden, maar als we praten zitten er geen pauzes tussen onze woorden. Wat we zeggen is een continue stroom van medeklinkers en klinkers. Uit die klankenstroom distilleert de luisteraar woorden en zinnen.

Hoe we dat doen, dat „segmenteren”, hoe het brein dat voor elkaar krijgt, daar is nog niet zo heel veel over bekend, zegt Blum. „Het langer uitspreken van de begin-medeklink.