Een marathon als statussymbool: wie sport er nog voor zichzelf? O p sociale media circuleert een video van een jonge vrouw met de tekst: ‘Terwijl mijn vrienden van dertig genderrevealparty’s houden, onthul ik dat ik me weer heb ingeschreven voor een hardloopwedstrijd’. Ze had zo een van mijn vrienden kunnen zijn; millennials met een nogal obsessieve houding tot sport. Een aantal van hen nam dit weekend deel aan de marathon van Amsterdam.

Ze drinken geen alcohol, werken meer dan voltijds, hebben een broeierig sociaal leven, geen kinderen, en sporten daarnaast ook nog in de vroege of late uren. De hype onder jongvolwassenen om de hardloopschoenen onder te binden begon in de pandemie, bij gebrek aan andere enerverende activiteiten. Bucketlistrenners werden ze dit weekend in deze krant genoemd.

De organisator van de marathon van Leiden vertelde dat de gemiddelde leeftijd van hun deelnemersveld de laatste jaren was gedaald van 43 naar 34 jaar. Een trend die naar mijn inschatting voor alle hardloopevenementen in ons land geldt. Ik heb bewondering voor mijn vrienden die marathons lopen, vanwege hun discipline en doorzettingsvermogen, dat ze zichzelf ondanks allerlei andere belangrijke zaken in hun leven ook nog weten te motiveren om dagelijks te sporten.

Laat dat nou net de reden zijn dat zoveel eind-twintigers en begin-dertigers zich aan een marathon wagen: voor de bewondering van de ander. De keerzijde is dat steeds meer ongetrainde hardlopers aan de start verschijnen, zei d.