Een les waarmee Syrische christenen zich overeind hielden: heb de islam lief, maar buig niet O nrust en chaos zijn altijd extra bedreigend voor minderheden. Ondanks alle geruststellingen van de nieuwe, islamistische machthebbers die dictator Assad verdreven, zullen ook nu veel christenen in Syrië hevige angsten voelen. Oude trauma’s komen weer tot leven, zoals de gruwelen tegen christenen in de nadagen van het Ottomaanse Rijk, in de Eerste Wereldoorlog.

Ze gingen de geschiedenis in als de ‘Armeense genocide’. Tot ergernis van niet-Armeense christenen, zoals leden van de Syrisch-orthodoxe kerk, die eveneens doelwit waren. Zij hebben voor de massamoorden een eigen woord: de seyfo .

In Syrië leven zo’n kwart miljoen christenen, één procent van de totale bevolking. Ze worstelden ook al voor de omwenteling met de vraag hoe je je als minderheid moet gedragen in een islamitische omgeving. In oktober hield Jihad Youssef, abt van het Klooster van de Heilige Mozes van Ethiopië, een preek over het onderwerp.

Het klooster, in een rotsgebergte in het centrum van Syrië, is beroemd vanwege unieke muurschilderingen uit de elfde en twaalfde eeuw. Lange tijd was het gebouw in onbruik. De Italiaanse jezuïet Paolo Dall’Oglio bracht het klooster weer tot leven en maakte er een dialoog-centrum van.

In 2012 verbande het regime hem. Een jaar later ontvoerde IS hem. Waarschijnlijk is hij vermoord.

Zijn opvolger zei in zijn preek dat Dall’Oglio hem had geleerd moslims niet te.