Bij het ontwaken kijkt Marcel van Roosmalen uit het slaapkamerraam en denkt: „Hoe lelijk is dit alles.” Dat vermoed ik, tenminste. Van Roosmalen is een Dementor.

Zodra hij ergens binnenkomt zuigt hij alle levensvreugde, hoop en liefde uit de ruimte. In zijn nieuwe programma Van Roosmalen op reportage (vrijdag, NPO2) beschrijft de journalist zichzelf als „een oudere, hobbezakkerige man” die zijn publiek graag het lelijke, saaie en lullige van Nederland laat zien. Niet alleen uit leedvermaak, maar ook zoekend naar een staat van verlichting: „Het heeft iets berustends – alsof het allemaal niet meer uitmaakt.

” Op de vakantiebeurs, die hij in de eerste aflevering bezoekt, treft hij toevallig een zielsverwant, een man die naar Afrika wil met zijn gezin. „Ik wil mijn kinderen een stukje ellende laten zien.’’ Van Roosmalen herkent dat: „Ik ben toevallig ook heel erg geïnteresseerd in ellende.

” In het begin van het programma meldt hij overigens meteen dat hij een hekel heeft aan reportages op tv. Hij vindt ze niet eerlijk omdat op de snijtafel „het gehang en het goede” van het filmen verdwijnt. „Reportage is als een bord pap.

Lepelen, lepelen, lepelen...

” Tot je de krent vindt. Hij wil niet zozeer de krent in de pap als wel het lepelen laten zien. Van Roosmalen op reportage is dus bedoeld als een meta-programma over reportages maken.

Met als casus eigen reportages op de Vakantiebeurs in Utrecht en op het Hoogovens schaaktoernooi. Bijna onvermijdelijk .