Een Frans dorp kan niet zonder het dorpscafé, en dat vindt het parlement nu ook Een croissantje of pain au chocolat, een zonnetje, cappuccino, of als het later is, een petite bière. Weinig is zo plezierig als het slijten van de tijd in een Frans café met plastic stoeltjes en kleurrijke luifels. Dat doet men bij voorkeur in een willekeurig dorpje, dat volgens degenen die niet beter weten, inwisselbaar is voor het dorpje ernaast.

Het belang van zo’n café kan niet worden onderschat: het is als de ziel van het dorp; waar oude mannen schaak spelen, waar zieleroerselen worden gedeeld, waar onbenulligheden even belangrijk zijn als grote levensvragen. Franse parlementariërs vinden dat ook en komen met wetten om het makkelijker te maken om een nieuw cafeetje te openen, zonder al te veel bureaucratische rompslomp. Frankrijk maakt korte metten met een ‘oud en gedateerd wettelijk kader’, volgens de parlementariër achter de wet, Guillaume Kasbarian.

Het plan is een noodgreep: de cafés, en daarmee de ziel van de dorpjes, verdwijnen al decennia uit het Franse platteland. Had Frankrijk in 1960 nog 200.000 cafés, in 2015 waren dat er nog maar 36.

000, vooral omdat in landelijke gebieden veel gesloten zijn, volgens een onderzoek van de France Boissons. Daarmee verdwijnt ook het fundament van de Franse natie, vindt Kasbarian. De nieuwe wetten maken het makkelijker voor toekomstige bareigenaren om alcohol, inclusief sterke drank met meer dan 18 procent alcohol, te verkopen.

.