Lin (Sanne Samina Hanssen) treffen we als duurzwemmer, ze wil het Kanaal over. Dan zien we haar als klein meisje dat in een Friese vaart wordt gesmeten. Een straaljager krijst in het blauw terwijl ze naar een steiger zwemt waar haar vader haar wijdbeens opwacht.

Is ze al moe? Nee? Nog een keer de sloot in dan. Er wordt veel in troebel water gezwommen in Hokwerda’s Kind . Je vermoedt direct een therapiefilm waarin je als een psychotherapeut ontdekt hoe Lin zo vastgedraaid raakte en of dat trauma haar verslindt of ze het overwint.

Lin is een stugge vrouw die een vreugdeloos leven van werken en afzien leidt. Tot ze industrieel duiker Henri (Kevin Janssens) ontmoet: een dreigende, onvoorspelbare en gesloten vent. Ze krijgen een harde, soms hardhandige relatie.

Hokwerda’s Kind is gebaseerd op Oek de Jongs gelijknamige roman uit 2002. Helder is dat Lin vanwege vaderissues valt voor zo’n nare hulk. Henri’s knoestige gebroei windt haar op.

Zelf heeft Henri ook vaderissues. De helden van Kooles speelfilms opereren wel vaker in een lege, moederloze wereld met hardvochtige vaders. Ze slaapwandelen door het leven, zwemmen zich suf, zwoegen dof over de toendra ( Beyond Sleep ) of zoeken liefde bij een vogel ( Kauwboy ).

Maar eigenlijk willen ze doordringen tot de gesloten vader die ze pijn doet. Lins ontzagwekkende pa blijkt uiteindelijk tot iets pathetisch gereduceerd, een kort, maar fraai gemonteerd optreden van Yorick van Wageningen. En Henri is zijn eigen vader geworden.

Het k.