Culinaire geplogenheden kunnen een effect hebben op onze natuur. Door de vraag naar kikkerbillen raakten Amerikaanse stierkikkers over de wereld verspreid.De Amerikaanse stierkikkers kwamen oorspronkelijk alleen voor in het oosten van Noord-Amerika.

Het zijn reuzenkikkers die gemakkelijk 20 centimeter groot kunnen worden en dus dikke billen hebben. Zelfs hun dikkoppen (hun jongen) zijn enorm naar kikkernormen: ze worden tot 15 centimeter lang. De kikkers maken veel lawaai, vooral ’s nachts – een alternatieve naam voor de soort is ‘brulkikker’.

Dierenspeciaalzaken boden ze een tijdlang als amusement aan, maar dat is in Europa sinds 2015 verboden. In ons land ontstonden de eerste wilde populaties van ontsnapte stierkikkers in de jaren 1990, vooral in de provincie Antwerpen. De vallei van de Grote Nete is een bastion voor stierkikkers geworden – ze zijn er van de ene vijver naar de andere gehopt.

Ook in Limburg en Vlaams-Brabant zijn er plekken waar stierkikkers talrijk worden. Bioloog Teun Everts (Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek) en zijn collega’s beschrijven het voorkomen van de soort in ons land in een lang artikel in Natuurfocus. Ze maakten voor hun werk gebruik van een vrij nieuwe monitoringtechniek: ‘omgevings-DNA’.

Het betreft DNA afkomstig van huid, schubben, slijm of uitwerpselen van dieren, dat in water terechtkomt. Het kan gebruikt worden om een soort op te sporen zonder dat je de beestjes zelf hoeft te zoeken. Het is zelfs mogelijk een link te .