‘Ik mag dan geen eersterangscomponist zijn, ik ben wel een eersteklas tweederangscomponist’, zou Richard Strauss tegen het einde van zijn leven hebben geschreven. De Zwitserse dirigent Thierry Fischer neemt de uitspraak met een korreltje zout: „Ik kan me voorstellen dat hij daarmee de aandacht wilde trekken. Ik vind het een fantastisch citaat, Strauss had een goed gevoel voor humor.

” Fischer dirigeert woensdag in Het Concertgebouw een van Strauss’ meest monumentale orkestwerken: Eine Alpensinfonie . Het stuk is gebaseerd op een ervaring die de componist in zijn jeugd meemaakte: een bergbeklimming in de Alpen, waarbij hij met een groep vrienden overvallen werd door een hevige storm. In de muziek hoor je alles terug: koeienbellen op de bergweides, stralend panoramisch zicht over besneeuwde toppen, een snerpende trompet weerkaatst als zonlicht op een hagelwitte gletsjer.

Tijdens de afdaling breekt de hel los: met het geweld van instrumenten als een windmachine en een donderplaat jaagt Strauss een angstaanjagende storm door het hele orkest. Maar het is méér dan een muzikale uitbeelding van de natuur, vertelt Fischer via een videoverbinding vanuit zijn woning in Zwitserland. „Strauss verklankt hoe de natuur ons tot spiritualiteit kan bewegen.

In de Alpensinfonie beschrijft hij hoe het lot ons overkomt in het leven, maar laat ons ook reflecteren op hoe je daarmee omgaat. Die onontkoombaarheid van de natuur voel je in zijn muziek. Soms maar heel eventjes, maar dat zi.