Elke keer als ik het nummer I’ll be missing you van Faith Evans en Sean Combs op de radio langs hoor komen dwalen mijn gedachten af naar dierbaren die er niet meer zijn. Ik hoor de stem van ‘opa en oma Leiden’, dat verdriet is nog vers. Kennen apen ook dit soort gevoelens? Denken ze terug aan een verloren vriend? Hoe gaan zij om met verlies? We kunnen het hen niet vragen, maar kunnen meer afleiden uit hun gedrag dan je misschien zou denken.

In de zomer van 2018 beviel de orka Tahlequah van haar kalf. Na een half uur overleed het jong. De moeder leek het niet te kunnen accepteren.

Gedurende zeventien dagen zwom ze bijna tweeduizend kilometer met de baby op haar snuit. Ook olifanten lijken te kunnen rouwen. In 2003 zakte Eleanor, de oudste van de kudde, door haar poten.

Binnen enkele minuten kwam een andere leidster dichterbij en probeerde Eleanor te laten opstaan. Het lukte niet en uit haar gedrag bleek hoezeer dit haar emotioneerde. Toen Eleanor overleed kwamen er olifanten uit vijf verschillende families het lichaam bekijken en bevoelen.

Boeken van prominente onderzoekers zoals Barbara King en Frans de Waal staan vol prachtige gedragsbeschrijvingen die de conclusie die Charles Darwin trok in zijn in 1872 gepubliceerde boek Uitingen van Emotie in mens en dier onderstrepen: ook andere dieren hebben soms verdriet. Dierverzorgers in dierentuinen houden daar rekening mee. Ik spreek erover met Saskia Visser.

„Toen twee jaar geleden chimpansee Sjors op 57-jarige overleed, h.