Professor Klaas Willaert (UGent) staat stil bij de recente ontwikkelingen rondom de exploitatie van grondstoffen op de bodem van de oceaan.Hoewel het ontginnen van mineralen op de bodem van de oceaan, enkele kilometers onder de zeespiegel, voor velen een futuristisch hersenspinsel lijkt, kent dit concept reeds een lange geschiedenis en zou grootschalige commerciële exploitatie binnenkort een feit kunnen zijn. Reeds in de 19de eeuw werden mangaanknollen ontdekt op de diepzeebodem en deze zouden volgens diepzeemijnbouwproponenten nu de oplossing kunnen vormen in de globale transitie richting hernieuwbare energie, aangezien ze de nodige metalen zouden kunnen leveren voor de productie van onder meer elektrische wagens, windmolens en zonnepanelen.

Niet iedereen is echter dezelfde mening toegedaan: milieuverenigingen en biologen waarschuwen voor onherstelbare milieuschade en vrezen dat de kostbare ecosystemen van de diepzeebodem – vol soorten die tot op heden amper of niet in kaart gebracht zijn – permanent ontwricht zullen worden indien diepzeemijnbouw plaatsvindt.‘Een race naar de diepzeebodem zonder pottenkijkers?’2025 als sleuteljaar?Hoewel het niet de eerste keer zou zijn dat men spreekt van een sleuteljaar voor de diepzeemijnbouwsector en het daaraan gekoppelde juridisch regime, blijkt 2025 toch opnieuw zeer bepalend te worden. Tegengestelde trends hebben zich de voorbije jaren gemanifesteerd en een (al dan niet frontale) botsing lijkt stilaan onafwendbaar.

2025 wor.