Herbert Prins (71), bioloog, gepromoveerd op het sociale gedrag van Afrikaanse buffels en voorheen hoogleraar resource ecology in Wageningen, zegt dat hij in zijn leven wel twaalf keer een mes op zijn keel heeft gehad. „De laatste keer was in Durban, in Zuid-Afrika. Een straatbende van acht of negen jongens, en weet je wat er door me heen ging? Wat een verschrikkelijk leven hebben deze sloebers dat ze dit moeten doen.

” Hij wijst naar zijn hals, zijn nek, zijn schouderbladen. „Mes hier, mes daar, en toch overheerste bij mij de compassie. Ik keek naar hun huid, hun ogen en ik dacht: jullie hebben hiv en voor jullie zijn er geen antivirale middelen.

Over twee, drie jaar zijn jullie allemaal dood. Jullie plegen overvallen omdat er geen werk voor jullie is. Wat een onrecht.

” Dat klinkt wel erg onthecht. „Ja, maar die compassie was er. Mijn held, mijn allergrootste held, is bisschop Tutu, die na het einde van de apartheid in Zuid-Afrika mensen weer bij elkaar probeerde te brengen.

Eerst verzoening, zei hij. Daarna gerechtigheid. Daders moeten erkennen dat het moreel fout was wat ze gedaan hebben.

Ze moeten om vergeving vragen. En degenen die onder hen geleden hebben moeten zich de vraag stellen of ze bereid zijn tot vergeving. Wat een man! Hoe kun je anders verder met elkaar?” De wijsheid van eksters heet het boek dat Herbert Prins net gepubliceerd heeft en daarin vertelt hij vijfhonderd bijzonder spannende en buitengewoon interessante pagina’s lang over de reizen die.