De kunst is om te kijken, maar niet te zien. Om je ogen zó snel over het beeld te laten glijden, dat er niets blijft steken in je hoofd. Geen gedachte, geen gevoel, geen herinnering.

Naomi – witte blouse, glanzende nagels, zwarte lakschoenen met gesp – laat zien hoe dat moet. Ze opent een lijst met honderden meldingen die de afgelopen dagen binnen zijn gekomen op het kantoor van het meldpunt in het centrum van Amsterdam. Uit de beschrijving kan ze al een beetje opmaken waarover het gaat.

Mentaal voorsorteren is belangrijk, weet ze. Je moet je schrap zetten. Eerst kijken naar de afzender.

Komt de melding van een willekeurige burger die iets tegenkwam op internet, dan kan het nog alle kanten op. Dan kan het ook porno met volwassenen zijn, of met dieren, of om ‘gewoon’ extreem geweld. Is het beeld doorgestuurd door een meldpunt uit een ander land, dan gaat het vrijwel zeker om illegaal materiaal – minderjarig dus.

Soms staat erbij: known victim . Je moet ook kijken op welke webpagina het plaatje of filmpje is gevonden. Die woorden geven al wat prijs over wat je te wachten staat.

Teens staat er dan bij, of gore of rape . Maar het belangrijkste zijn de thumbnails , de kleine plaatjes die je voorbereiden op wat je straks gaat zien: bloed, mishandeling, een baby. Dat soort beelden komen niet elke dag langs, maar als je jezelf niet goed wapent is een paar keer per maand genoeg om je van de rails te duwen.

Ze klikt de bovenste melding aan, een filmpje. Geluid uit, want je .