Analyse Afgelopen december op een bijeenkomst van zijn ploeg UAE Emirates sprak Tadej Pogačar niet over de Tour de France , noch over de Giro d’Italia. Laat staan de dubbel Giro en Tour. Er was maar één wedstrijd waar hij in 2024 geschiedenis hoopte te schrijven.

Het WK op de weg op een op zijn lijf geschreven parcours in Zürich. Een jaar lang in die schitterende regenboogtrui rijden, dat was zijn droom. Op liefst 101 kilometer trok Pogačar vanuit een omvangrijk peloton zijn stoute schoenen aan.

Niet gepland, intuïtief naar eigen zeggen. Noem het een stomme actie, zei hij zelf over die aanval in het flashinterview. Eigenlijk was het plan om te wachten tot de laatste ronde, gaf de Sloveense ploeg na afloop aan.

In de wedstrijd veranderde Pogačar de tactiek toen hij het sterke collectief van België niet gepositioneerd zag zitten op vier rondes (van 26,8 kilometer) voor het einde. Dé topfavoriet die zo ver van de finish in de aanval gaat, het is normaal inderdaad in 99 van de 100 pogingen een kamikazeactie. Behalve wanneer je het zeldzame fenomeen Tadej Pogačar bent.

Één ding zullen Mathieu van der Poel en Remco Evenepoel zich blijven afvragen. Waarom zaten ze op 101 kilometer van de streep op de klim van de Zürichbergstrasse te ver van achteren toen Pogačar zijn duivels ontbond? Totaal verrast konden ze niet zijn door de aanval van de Sloveen. Zijn landgenoot en UAE Emirates-ploeggenoot Domen Novak was toch duidelijk bezig aan de kop van het eerste.