In 1992 was ik voor het eerst in New York. Ik liep Trump Tower binnen en zag Las Vegas. Over de muur stroomde in een bad van gouden licht een waterval.

Ik zag de glitter die Damien Hirst en Jeff Koons tot controversiële recensentenkunst zouden optuigen nog gewoon een natte droom van fout geld zijn. Niet om aan te zien en toch beviel het me, dat Amerika. Het genoot niet met de staart tussen de benen, het zette schaamteloos de bloemen buiten.

Wees genadig voor kitsch. Het is de droom die mensen niet willen verliezen. De echte kitsch is erop neerkijken, wist de dirigent Wilhelm Furtwängler: „Kitsch is de angst van de kritische halfintellectueel voor de totale overgave.

” Zo denk ik er ook over. Je hebt esthetica en je hebt de aantrekkingskracht die onderbuikgevoelens koppelt aan bevrijdend loslaten. Ooit zal onder de titel De dood van de schoonheid een ambitieuze cultuurhistoricus een boek schrijven over de esthetica van de Trumptijd.

Hij zal aan Trump en zijn verschrikkelijke waterval een theorie ophangen over een stervende cultuur die nog eenmaal wilde schitteren. Die in haar achterlijke materialisme schoonheid had versimpeld tot bundeling van decadente prikkels, geestdodend bombardement op de zintuigen. Hij zal doorgravend naar de Franse barok van Versailles en het klatergoud van de Daciërs onder verwijzing naar Nietzsche de eeuwige terugkeer van hetzelfde adstrueren.

Hij zal niet begrijpen waarom fout soms goed is, en waarom cultuur soms meer aan anarchie heeft dan .