De bondigste opmerking in Pakhuis de Zwijger vorige week kwam van een rechter die zich „al anderhalf uur had zitten opwinden. Ik ben strafrechter in Amsterdam en voor wie denkt dat-ie kleurenblind is, ik ben dus zwart”. Gelach – ontlading, opluchting in de zaal.

Want de vinger op de zere plek. Kleur doet er toe, kleur bestaat. Kleur kan niet meer ‘ongezien’ worden verklaard, een smoes die ik ook van mezelf nog weet.

Dat is dus zelfbedrog, dat zogenaamde ‘kleurenblind’ zijn van witte mensen. In mijn hoofd zitten natuurlijk beelden en oordelen op basis van kleur. In een witte omgeving kom je daar lang mee weg.

Totdat die dus verandert. Hoe kun je dat frame uit je kop krijgen, dat is de opgave voor de witte mensch van nu. Ook wel bekend als ‘wit huiswerk’.

In Pakhuis de Zwijger was het een avondje rammelen aan de Rechtspraak. Zijn rechters en officieren écht anders dan de reeds bewezen etnisch profilerende politie, marechaussee, Belastingdienst et cetera? Hebben rechters en officieren hun ‘witte huiswerk’ gedaan? Het lijkt er niet erg op. Pas 3 procent van de rechters is niet wit.

En alleen aan nieuwe rechters worden cursussen gegeven over vooroordelen op basis van kleur en afkomst. Dat in de rechtszaal aan de orde stellen is vloeken in de kerk, die van Onafhankelijkheid en Onpartijdigheid, waar men juist zo trots op is. Wie ‘op zitting’ racisme durft vast te stellen of meent te mogen observeren, krijgt nijdige reacties, zo maakten advocaten duidelijk.